Dopiero od roku 1948, kiedy to namówiony przez kolegów zapoczątkowałem zbieranie artykułów sportowych, przeważnie recenzje mych udanych względnie mniej udanych występów na murawach boisk i stadionów. Mimo, iż obraz z uwagi na duże braki materiałów daleko nie będzie pełny cynię to jedynie dla jakiego takiego uporządkowania luźnych wycinków jak również zdjęć, które niepotrzebnie zalegają różne półki i zakamarki.

 W sezonie 1948 – 1949 reprezentując barwy cieszyńskiego Piasta, zdobyliśmy w 1949 r. mistrzostwo Klasy A bielskiego podokręgu, który w owych czasach należał do jednego z większych na Śląsku pod względem terytorialnym i ciągnął się od Cieszyna do Wadowic. Walczyliśmy wówczas o wejście do II ligi państwowej (mecz i rewanż) – my jako mistrz Klasy A bielskiego podokręgu z mistrzami trzech innych podokręgów: Budowlanymi Mysłowice, Górnikiem Dębińsko oraz Ruchem Radzionków.

 Mimo przewagi aż 3 punktów nad Ruchem Radzionków, z którym przyszło nam się zmierzyć w ostatnich 2 spotkaniach musieliśmy uznać jego wyższość, który jako mistrz Śląska zdobył awans do II ligi. W Piaście byłbym zapewne grał dalej, gdyby nie nastąpił pewien przypadek. Otóż na podstawie porozumienia pomiędzy Zarządem klubu oraz Polonią Bytom, dalej na interwencję Zarządu Okręgowego „Ogniwo” w Katowicach miałem przenieść się w 1950 r. do „Ogniwa” (Polonii) Bytom. Polonia bowiem znalazła się na jednym z ostatnich miejsc w tabeli I ligi piłkarskiej i groziło jej spadek. Oczywiście całkowite utrzymanie, zamieszkanie oraz inne „kokosy” obiecywano mi na bieżąco. Po paru meczach sparingowych i towarzyskich wyrobiłem sobie pewne miejsce w drużynie, w której grało 7 reprezentantów kraju.

Fragment spotkania Polonia - Ruch

Polonia Bytom na obozie nad morzem

Stoją od lewej: Kauder, dr Olejniczak, ?, Grześko, Kempny, Strzewiczek, Moskorz.

 Kiedy po pierwszych meczach upomniałem się o swoją gratyfikację zwlekano, obiecując wszystko z chwila utrzymania się w I lidze uregulować. Po zakończeniu rozgrywek dosyć trudnego i długiego sezonu, kiedy kontrahent nie wywiązał się ze swoich obietnic, wziąłem zwolnienie i przybyłem z powrotem do Cieszyna, gdzie zamierzałem się ożenić. Zgłosiłem się do sekretariatu Klubu Piast, gdzie owego dnia zastałem Władysława Zotykę oraz skarbnika Piątka. Wyjaśniłem powód powrotu i prosiłem ich o umożliwienie podjęcia jakiejkolwiek pracy. Niestety odpowiedziano mi odmownie, chociaż byłem w posiadaniu zwolnienia z Polonii.

 Poszedłem powiadomić moją narzeczoną do kina, gdzie wówczas pracowała. Przypadkowym świadkiem naszej rozmowy był Erwin Ryś, wtedy dyrektor Polwidu oraz równocześnie prezes Stali Cieszyn. On to oferował mi natychmiast pracę w jego zakładzie z czego natychmiast skorzystałem, gdyż nie mając chwilowo żadnych dochodów, miałem niedługo się żenić.

Piast Cieszyn

Na stadionie "Pod Wałką"

 Wszelkie inne na ten temat wypowiedzi nie odpowiadają stanu rzeczywistemu i były łagodnie mówiąc plotkami. Zaczął się w moim życiu sportowym następny etap, któremu na imię było Stal Cieszyn. Po dwóch lat przeniosłem się do II ligowego BKS Bielsko w którym występowałem do 1958.

BKS Stal Bielsko-Biała - 1957 r.

Stoją od lewej: Olszowski, Woźniak, Wojtyłko, Macher, Moskorz, Mendrala II, Kotaba, Korzeniak. Klęczą od lewej: Borys, Pistula, Wyrobek. Na zdjęciu brak czołowego zawodnika Mendrali I.

Po awansie Piasta Cieszyn do III ligi w 1958 wróciłem do tego Klubu w którym to zakończyłem karierę piłkarską. Moim największym osiągnięciem trenerskim było doprowadzenie III ligowych Czarnych Żagan do finału Pucharu Polski.

Erwin Moskorz z zawodnikami Czarnych Żagań