Wszystkim związanym z cieszyńskim hokejem zawsze marzyło się, aby posiadać własne lodowisko. Rzecz jasna, sztucznie zamrożone lodowisko i najlepiej jeszcze, by było ono zadaszone. Nie ulegało wówczas dyskusji, iż pierwszoligowe tradycje nad Olzą mogą odżyć li tylko w oparciu o nowoczesną bazę. A był to okres, kiedy na terenie katowickiego województwa istniały sztuczne tory lodowe tylko w Katowicach (sławny "Torkat"), Janowie, Pszowie oraz w Jastrzębiu Zdroju. W sumie w kraju było tylko 12. sztucznych obiektów do gry w hokeja.

 W 1970 roku pełniłem funkcję przewodniczącego Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w Cieszynie. Funkcja predysponowała do zainicjowania myśli o budowie tej wielkiej inwestycji. Rzecz jasna chodziło wówczas mnie osobiście oraz działaczom o reaktywowanie w Cieszynie "wielkiego" hokeja na lodzie, na miarę I ligi. Na szczęście stało się tak, że grono oddanych działaczy sportowych, a także pomoc władz wojewódzkich w Katowicach i miejskich Cieszyna, dopingowała do działania. Pierwszą lokalizację pod budowę lodowiska (nowego) wydał ówczesny kierownik Wydziału Budownictwa i Architektury Miejskiej Rady Narodowej w Cieszynie, mgr inż. Edward Kisiel. Notabene był on byłym zawodnikiem sekcji hokejowej i LA Piasta. Były to proponowane tereny przyległe do basenu kąpielowego przy al. Łyska (dzisiejsze korty tenisowe "Ogniwa"). Jednak lokalizacja ta nie uzyskała szerokiego poparcia działaczy. Józef Kałuża, kierownik sekcji hokejowej Piasta pisał wówczas: Ważnym argumentem jest lokalizacja lodowiska. W całej Polsce sztuczne tory znajdują się najbliżej centrum miast. Dlaczego więc nasze dzieci, które będą chciały poślizgać się. na łyżwach, mają człapać aż pod Wałkę?

 Stała się wówczas raczej rzecz niesłychana. Władza wsłuchała się w głosy "ludu". 2 czerwca MRN wydała nową informację o terenie lokalizacyjnym znajdującym się tuż za Górą Zamkową, a użykowanym przez Zieleń Miejską MPGKiM Cieszyn.

 Tym razem nikt już nie miał najmniejszych zastrzeżeń do lokalizacji. Właściwie od tego momentu sprawa budowy nowego obiektu nabrała jakby "rumieńców". Przy okazji nie ukrywam, że jednym z podstawowych warunków rozpoczęcia inwestycji było nakłonienie włączenia się do budowy największego zakładu naszego miasta - "Celmy". Jednak zakład ten, patronujący nie posiadającej już sekcji hokejowej Stali, nie był zainteresowany sprawą. Dlatego też przystąpiono do przygotowania gruntu do połączenia obu klubów. Tylko duży miejski klub mógł sprostać temu przedsięwzięciu, a zarazem nawiązać rywalizację z innymi, silnymi ośrodkami województwa czy kraju. Nowo powstały w 1969 roku Klub Sportowy Cieszyn stał się "furtką" do dalszego działania. Zresztą oddanie do użytku nowej hali sportowej na stadionie przy "Celmie" w 1972 było tego najlepszym przykładem.

 Dnia 25 maja 1972 roku ówczesna MRN podjęła uchwałę o powołaniu Społecznego Komitetu Budowy Sztucznego Lodowiska w Cieszynie. W jej skład weszli: Władysław Babiński ("Celma") - przewodniczący, Roman Stryczek ("Polwid") - zastępca przewodniczącego, Andrzej Piechocki (MZBM) - sekretarz. Natomiast członkami Komitetu Budowy zostali: Henryk Wojnar (Wydział Budownictwa i Architektury MRN), Franciszek Glajc (Zakłady Mięsne), Henryk Raszka (Szpital Śląski) oraz Tadeusz Wiszczor (Przedsiębiorstwo Remontowo-Montażowe HW "Premon").

 Decyzją naczelnika Jana Kuliga (2 maja 1975) skład Komitetu został uzupełniony o Albina Piechę ("Termika"), Romualda Kowalczyka (MZUM) i Jana Czaudernę (PKKFiT). Weszli oni w miejsce Glajca, Raszki oraz Stryczka. Społeczny Komitet zatrudniał tylko trzy osoby na pół etatu. Byli to: koordynator budowy Andrzej Kowalski, dozorca Jan Bendorz oraz magazynier Witold Zgliczyński. Funkcję głównego księgowego pełnił najpierw Tadeusz Wiszczor, a następnie Józef Głąbek z Cieszyńskiej Drukarni Wydawniczej. Obaj, podobnie jak przez cały czas budowy lodowiska Henryk Wojnar, społecznie. Przypomnę jeszcze, że Komitet Budowy działał przy PKKFiT, który był wspólnym organem administracyjnym dla Cieszyna i powiatu.

 Rozpoczęły się prace przygotowawcze. Jesienią 1972, wspólnie z Władysławem Babińskim (ówczesny przewodniczący Kolegium Sędziów OZHL w Katowicach), wizytowaliśmy budowę drugiej tafli na lodowisku w Janowie. Prezes Naprzodu Janów, a równocześnie prezes OZHL Jan Wicysk poparł nasze działania i obiecał pomoc dokumenta-cyjno-rzeczową. Z jego polecenia nawiązaliśmy kontakt z Biurem Projektowym "Dolmelu" we Wrocławiu (inż. Krajewski), które podjęło się opracowania założeń techniczno-ekonomicznych lodowiska. Okazało się, że również tam mamy "swojego" człowieka (a gdzie nie ma Cieszyniaków?), inżyniera Franciszka Matla, który obecnie już od 25 lat mieszka w Szwecji.

 Wspomniane założenia zostały wykonane we wrześniu 1974 roku i natychmiast przedłożone w Głównym Komitecie Kultury Fizycznej i Turystyki. Podczas posiedzenia Zespołu Oceny Projektów Inwestycyjnych w Warszawie wspólnie z dyrektorem Albinem Piechą i inżynierem Robertem Weberem musieliśmy odpowiedzieć na szereg pytań, w tym także złośliwych, w rodzaju: A gdzie leży ten Cieszyn, że chce mieć sztuczne lodowisko i hokej? Nasza reakcja i tym razem była błyskotliwa. Odpowiedź po prostu brzmiała: Tam, gdzie są tradycje pierwszoligowe, a nie jak w Poznaniu czy Szczecinie, gdzie obiekty służą wyłącznie rekreacji, a nie dodatkowo sportowi wyczynowemu. Teraz myślę, że ta nasza spontaniczna reakcja też miała wpływ na decyzję Zespołu.

 Zatwierdzenie realizacji lodowiska ze środków Totalizatora Sportowego w wysokości 70 milionów 252 tysięcy złotych nastąpiło na posiedzeniu GKKFiT w dniu 14 października 1974 r. Założenia inwestycyjne obejmowały obiekt kryty, jednak zgodnie z ówczesnymi decyzjami Rady Ministrów lodowiska kryte można było budować tylko w miastach powyżej 100 tysięcy mieszkańców! Niestety, krytego lodowiska nie udało się przeforsować.

 Jak na ironię, w 1975 roku weszły w życie "oszczędnościowe" decyzje Komisji Planowania Rady Ministrów (czytaj premiera Piotra Jaroszewicza) o wstrzymaniu wszystkich sportowych i turystycznych inwestycji w kraju powyżej 10 milionów złotych. W takiej sytuacji Społeczny Komitet natychmiast zlecił przeprowadzenie założeń techniczno-ekonomicznych obejmujących wyłącznie płytę lodowiska, maszynownię oraz roboty wodno-kanalizacyjne i oświetlenie płyty. Zbiorcze zestawienie kosztów ostatecznie opiewało na 9 milionów 950 tysięcy. To zdecydowało, iż 18 czerwca 1976 inwestycja weszła do planu. W tymże też roku koniecznym stało się przeliczenie kosztów obiektu na ceny 1976 roku. Okazało się, że wartość obiektu wzrosła do kwoty 13 milionów 221 tysięcy. I tę wysokość zadania przyjął cieszyński Oddział Narodowego Banku Polskiego do finansowania w dniu 30 grudnia 1976.

 Wiosną 1977 przystąpiono ostatecznie do prac budowlanych. Głównymi wykonawcami byli: Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna "Promień" w Ogrodzonej (pierwsza rozpoczęła prace ziemne i budowlane przy płycie i kanałach), Kombinat Budownictwa Komunalnego - Zakład nr 2 w Cieszynie (budynek maszynowni), Elektromontaż nr 3 - Zakład w Cieszynie (roboty elektryczno-montażowe) oraz "Mostostal" Wrocław, który wziął na swoje barki największy zakres robót, między innymi izolację płyty, montaż rurociągów płyty lodowiska i instalacji urządzeń chłodniczych w maszynowni. Korzystaliśmy także z pomocy cieszyńskich zakładów pracy, taksówkarzy, osób fizycznych. Wszyscy oni chcieli mieć swój udział w tak oczekiwanym dziele. Nie da się dziś określić wysokości kwoty przekazanej w formie pomocy materialnej, na przykład przez "Celmę". Lecz bez jej udziału nie byłoby dzisiaj tego obiektu sportowo-rekreacyjnego, służącemu mieszkańcom miasta i okolicznych miejscowości. Jest też pewne, że realizacja tak dużego zadania nie była możliwa bez podstawowego ogniwa wspierającego Społeczny Komitet, jakim była cieszyńska "Termika". Ten raczej mały zakład dzięki operatywności i zaangażowaniu dyrekcji na czele z magistrem Albinem Piechą przejął na siebie w najtrudniejszym okresie ciężar spraw finansowo-materialnych jeszcze kilka lat przed rozpoczęciem inwestycji. Najlepszym przykładem może być zamówienie czterech sprężarek w Wytwórni Urządzeń Chłodniczych w Dębicy, niezbędnych do uruchomienia maszynowni, a tym samym całego lodowiska na trz lata przed rozpoczęciem budowy.

 I jeszcze jedno. Władze miasta na czele z Janem Kuligiem, Jackiem Daszkiewiczem, Bogusławem Rusnokiem, Ryszardem Mazurem, a w późniejszym okresie naczelnikiem i wojewodą bielskim, Stanisławem Łuczkiewiczem przy realizacji tej sportowej inwestycji zawsze kierowały się nie urzędniczym obowiązkiem, lecz autentycznym społecznikowskim zaangażowaniem. I dlatego zadanie to udało się wykonać w tak szybkim tempie (cztery lata czynnej budowy). A sam Społeczny Komitet? Złożony z autentycznych działaczy i co należy podkreślić, nie tylko sportowych, osiągnął ogromną satysfakcję. Pomimo wielu kontroli finansowych, w tym na placu budowy (złośliwi znajdują się wszędzie), mógł z podniesioną głową kończyć rozpoczęte dzieło. Ten najważniejszy pierwszy i podstawowy etap został zrealizowany. Drugi już etap, obejmujący budowę szatni, drogi i zagospodarowania terenu na kwotę 4 miliony 980 tysięcy złotych prowadził już Zarząd Klubu Sportowego Piast.

 Ostatecznie zakończenie budowy i przekazanie Klubowi lodowiska nastąpiło 17 grudnia 1980 roku. 15 lutego 1981 Narodowy Bank Polski, Oddział Cieszyn dokonał skrupulatnego rozliczenia finansowego budowy. Posiadam przesłaną przez bankowców notatkę, w której można przeczytać: Zawiadamiamy, że złożone rozliczenie budowy sztucznego lodowiska w Cieszynie zostało przez Oddział przyjęte, w związku Z czym został zamknięty rachunek finansowania zadania.

 Rozwiązanie Społecznego Komitetu Budowy Sztucznego Lodowiska decyzją naczelnika inżyniera Edwarda Matuszka nastąpiło 29 maja 1982 roku. Wówczas naczelnik Matuszek napisał: W związku ze spełnieniem określonych zadań, dla których powołano Społeczny Komitet Budowy, zostaje on rozwiązany.